สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นประชากร มีสุนทรพจนารถพระราชโองการถามว่า ภนฺเต
นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้ปรีชาญาณ พระผู้เป็นเจ้ากล่าวว่าพระสัทธรรมจะอันตรธานนั้น
อย่างไร
พระนาคเสนจึงแก้ไขว่า มหาราช ดูรานะบพิตรผู้ประเสริฐ อันตรธานมี 3 ประการ คือ
อธิคมอันตรประการ 1 ปฏิบัติอันตรธานประการ 1 ลิงคอันตรธานประการ 1 เป็น 3
ประการดังนี้ มหาราช ขอถวายพระพร อธิคมอันตรธานนั้น เมื่อพระพุทธบุตรไม่ปฏิบัติ
แล้วก็ขาดจากมรรคผลง อย่างนี้ ชื่อว่าอธิคมอันตรธาน และปฏิบัติอันตรธานนั้น เมื่อพระ
อันตรธาน และลิงคอันตรธานนั้น ได้แก่ประเพณีนุ่งห่มผ้ากาสาวพัสตร์ กำหนดจนผ้ากา-
สาน้อยห้อยหูมีอยู่ยังไม่สูญจากประเพณี ต่อเมื่อไม่มีตราบใด ประเพณีก็สูญเสื่อมเมื่อนั้น
เรียกว่า ลิงคอันตรธาน จงทรงทราบพระญาณเถิด ขอถวายพระพร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดี ได้ทรงฟังก็มีพระทัยสิ้นวิมัติกังขา จึงมีพระราช-
โองการตรัส ภนฺเต นาคเสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้ปรีชา อยํ ปญฺโห อันว่าปัญหานี้ คมฺภีโร
ลึกนักหนา อุตฺตานีกโต พระผู้เป็นเจ้าวิสัชนาให้ตื้นขึ้นได้ ตั้งแต่นี้ไปพวกเดียรถีย์จะปรับ
ปวาทสอดเข้ามาว่าให้ฟั่นเฟืองอย่างไรไม่ได้แล้ว นับแต่ว่าจะลี้ลับอัปรภาคย์ไป พระผู้เป็นเจ้านี้
ประเสริฐกว่าหมู่กว่าคณะทั้งปวง หาใครจะเลิศจะล่วงก้ำเกินกว่าพระผู้เป็นเจ้าไม่มี ในกาลบัดนี้
ลัมธัมมอันตรธานปัญหา คำรบ 7 จบเท่านี้

สัพพัญญุตังปัตตปัญหา ที่ 8

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต นาค-
เสน ข้าแต่พระนาคเสนผู้ปรีชา ตถาคโต สมเด็จพระตถาคตทศพลเจ้า สพฺพํ อกุสลํ ฌาป-
ยิตฺวา เผาเสียซึ่งอกุศลทั้งปวงเสร็จสิ้นทีเดียวเจียวหรือ จึงสำเร็จแก่พระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณ
อุทาหุ หรือว่าสมเด็จพระศาสดาจารย์เจ้า เผาอกุศลไม่หมดมีเศษอยู่ สมเด็จพระบรมครูจึง
สำเร็จแก่พระสรรเพชญดาญาณประการใด
พระนาคเสนวิสัชนาแก้ไขว่า มหาราช ขอถวายพระพร สมเด็จพระบรมโลกุตตมา-